Ja też "Żołnierzami...' zachwycony nie byłem. Ot, czytadło. Nie ma porównania do takiej na przykład "Wiecznej wojny" Haldemana. A tak wracając do ekranizacji "Przenicowanego świata", to w Rosji film był już puszczany, ale recenzje takie sobie.

"Żołnierzy..." były dwie wersje - jedna mocno okrojona od dosyć długie wywody na tematy polityczno-społeczne. To może być powód odmiennych wrażeń.
Plus za to, że wciąż kwestią interpretacji jest czy to pro-wojenna/pro-zamordystyczna książka, czy wręcz przeciwnie.

"Wieczna wojna" to cud, miód i orzeszki. Takie choćby efekty relatywistyczne. (Czemu nigdzie indziej tego nie uwzględniają?) Czy sensowna technika. Zakończenie tak pacyfistyczne, że bardziej się nie da. Hmm. Jakby co, to nie czytajcie kontynuacji. Fatalna jest.

Zresztą, sensowna technika była też u Heinleina w "Luna to surowa pani" i "Kot, który przenika przez ściany". Który inny autor wrzuci w środek akcji akapit o balistyce ciał poruszających się po orbicie czy oprze całą akcję wykorzystanie "studni grawitacyjnej" przy działaniach wojennych, no który?

Dla mnie "Wieczna wojna" akurat nie była czymś tak wspaniałym, chociaż rzeczywiście była niezła. Rzeczywiście, w prosty sposób pokazała bezsens wojny kosmicznej bez techniki pozwalającej ominąć efekty relatywistyczne. Generalnie, im dalej się robiło od fizyki, tym mniej sensu w tej technologii było. [spoiler] No i motyw z wykorzystaniem grawitacji przez jeden z myśliwców w finałowej bitwie był beznadziejny...[/spoiler] Samo pokazanie zmieniającej się kultury nie należy do rzadkości (chociaż nie jestem pewien, czy nie była to pierwsza tego typu książka, wtedy zwracam honor).

Co do efektów relatywistycznych - pojawiają się i to bardzo często, tylko rzadko są tematem książki, więc rzadko jest się nimi walonym po głowie.