Nic nie trwa wiecznie, choć niektóre rzeczy trwają bardzo długo. Przez te ostatnie sześć lat stancja na Pana Tadeusza, dostarczyła nam wielu niezapomnianych wrażeń, pięknych wspomnień, wyjątkowych spotkań, genialnych anegdot: Stancjony, trolowiska, śniadania, to tylko te najszerzej znane, ale na pewno każdy ma swoje własne wspomnienia. Przewinęło się przez nią mnóstwo osób, które zagościły tam na dłużej lub na krócej (mam nadzieję, że miło wspominając spędzony tu czas), zakrzywiały się tu czas i przestrzeń, miały miejsce kultowe już sceny z kuluarowego życia Grimuaru (i nie tylko).

Wszystkich, którzy chcieliby po raz ostatni zawitać na Pana Tadeusza i na swój sposób pożegnać się z Ostatnim Przyjaznym Miejscem, zapraszamy jutro o 20tej.

Garść wspomnień

Do zobaczenia.

Pan Tadeusz stanowił kiedyś bardzo ważną część mojego życia. Jeśli to nie będzie zbyt kłopotliwe, chciałabym się pojawić i pożegnać.

Będzie nam bardzo miło.

Tak więc RedRum wyśle mocną reprezentację, planowaną na trzy piąte stałych mieszkańców oraz (possibly) jednego okazyjnego. Z kim jak z kim, ale z Panem Tadeuszem pożegnać się należy. Tyle wspomnień wszak tam leży, poupychanych po kącikach...

Na PT bywałem jako gość przez sporą część swego życia i pewnie to powoduje natłok wspomnień, poczynając od tych najwcześniejszych. Tym bardziej czujężal, że nie mogę tam być by pożegnać z Wami to miejsce :-(. Pozdrowienia dla uczestników ostatniej wieczerzy na Pana Tadeusza.

ja może jakoś się dostane zobaczymy może słowik zapewni mi ostatnie taczanie się po podłodze

I teraz, kiedy pakuję i rozpakowuję tysiąc niezupełniedożyciapotrzebnych rzeczy jakoś żal mi tego, co przeminęło...

Wczoraj kiedy przeglądałam stare zdjęcia, przez ramię zaglądał mi Jurek. Razem pośmialiśmy się z głupich min na zdjęciach, przedmiotów robiących niespodziewaną karierę ekstraordynaryjnych sprzętów domowych i z dziwacznych konstelacji śpiących na podłodze ludzi. "To były dobre czasy", powiedział wtedy, i pomyślałam sobie, że jest zupełnie tak jak śpiewał pan Linda. Nigdy już nie będzie takiego miejsca.
Na pewno nie dla nas, uchodźców z Soplicowa.

Dziś o 20-tej, przy pełnym zanurzeniu w melancholię, wychylę ostatnie piwo na Pana Tadeusza.

Dla wszystkich, którzy nie mogą się dziś pojawić mam alternatywę:
możemy podzielić się swoimi najpiękniejszymi wspomnieniami związanymi z Panem Tadeuszem tutaj na forum.

Ja się zjawię :-)

Ja na PT się rzadko kiedy pojawiałam, ale każdy raz wspominam dobrze. Ludzie przyjmowali ciepło, jedzonkiem, herbatą, żartami, wygłupami, propozycjami...
Szkoda, że nie znałam Soplicowa dłużej i że rzadko tam bywałam...