Wygląda na to, że PIIG wystąpi 16 kwietnia.

Czy naprawdę nie ma ani jednego zgłoszenia na konkurs? Ludzie! To tylko kilka zdań a jaki ubaw!

Czy wiecie, że w związku z brakiem zainteresowania ze strony uczestników, Orgowie także postanowili cierpieć na brak zainteresowania PIIGiem? I będzie jak zwykle, czyli "a jakoś to będzie". Co za różnica, że mogłoby być lepiej. ;]

Ja tam zamierzam coś napisać na konkurs, ale nie przed uprzednim zweryfikowaniem możliwości przebraniowych

Ale opis postaci wcale nie musi dotyczyć Waszej postaci. Chodzi o jakąś postać, która mogłaby się pojawić. Ale przecież nie musi! Byleby był fan. :-)

To wiele zmienia W takim razie na pewno coś pojawi już wkrótce. Nie obiecuję, że dziś, bo jakość opisu jest ważniejsza

O, no to znacząco zmienia podejście do sprawy

Ponieważ przymierzam się do przebrania się za Betty Boop mam pytanie - czy pojawią się może Niezwykle Przystojni Mężczyźni? Już widzę jak sala wypełnia się Humphreyami Bogartami, Clarcami Gable'ami, jak rozchchotanie damu zerkają w stronę Johna Wayne'a i Bustera Keatona... Jest na to szansa?

Przy takiej muzyce mógłbym się bawić całą noc.

sqrl: Słowik, ciągle źle wstawiasz linki i nie działają. Poprawiłam.

Więc teraz już podaje się link do strony a nie źródło???

Byćmoże. Jest jednak duża szansa, że zostaną rozstrzelani w trakcie imprezy za szpiegostwo.

Jacques Rennard

Jacques, kiedy był młody bardzo pilnie przykładał się do nauki. Bardzo szybko nauczył się czytać i jak przystało na dobrego Rennarda, w zasadzie niczego więcej. Sztukę kaligrafii i czytania pokochał bardziej niż rzucanie kamieniami w okna kupców i niemal tak, jak jaranie szlugów na szkolnej pauzie. Jego szeroka gama umiejętności oraz niemały wpływ ojcowskich justowników, którymi rzucał w pierworodnego, wykazując się przy tym większą fantazją niż cała rzesza piorących pasem ojców, wpłynęły na wybór jego kariery. Jacques został zecerem, tak jak jego ojciec, dziad i pewnie kilka wcześniejszych pokoleń Rennardów.

Praca z czcionkami wyjątkowo przypadła mu do gustu i Rennard słynął wśród współpracowników z pewnej ręki i niezliczonej ilości papieruchów wyciąganych z nieznanych kryjówek, niejednokrotnie odpalanych od rozgrzanego ołowiu. Jego znakiem firmowym były krople metalu skapujące ze skręta i justowniki, którymi rzucał równie celnie i mocno jak wcześniej jego ojciec. Nie trzeba więc mówić, że Jacques wyjątkowo dotkliwie przyjął wkroczenie Niemców do Francji i zaadaptowanie drukarni do potrzeb niemieckiej propagandy i wyrzucenie z pracy, jako nieznającego niemieckiego.

Znając zamiłowanie do układania literek koledzy szybko wciągnęli Jacquesa do ruchu oporu, a konkretnie do działu informacji. Za dnia Rennard pracował w fabryce smarów, budując potęgę rzeszy, w nocy zaś pomagał w wydawaniu i kolportowaniu bibuły. Wieszając plakaty i rozdając gazetki Jacques miał nadzieję, że kiepy wrzucane do kotła w fabryce zatrzymają w boju jakiegoś szkopskiego tygrysa, a przez to powstrzymają ofensywę, czyniąc z niego cichego bohatera wojennego. Kiedy nie było nocnej roboty, albo tuż po jej zakończeniu Rennard często przesiadywał w 'Café La Résistance', niejednokrotnie przynosząc paczki pachnące jeszcze farbą drukarską, rozdawane spod lady. Jestem pewien, że 16 kwietnia nie zabraknie go wśród gości.

Powściągliwość nigdy nie była mocną stroną Francis Kay. Wychowana w bogatej i szanowanej londyńskiej rodzinie od dziecka traktowana była jak czarna owca. Być może wrodzona przekora sprawiła, że Francis postanowiła działać wbrew regułom i zasadom wytyczającym tory dla snobistycznego i przeraźliwie nudnego życia członka wpływowej rodziny.

Kiedy jej blada i wątła siostra Agatha pobierała lekcje francuskiego z prywatnym korepetytorem, ona wymawiając się bólem żołądka zamykała się we własnym pokoju, z którego po powiązanej w supły linie wymykała się, aby z podkuchennym Jimmym urządzać wyścigi oswajanych myszy i potajemnie palić cygara.

Gdy Agatha planowała ślub z nudnym i zamożnym Winstonem Clutterbuckiem, siwiejącym specjalistą od liczb i kolumn, Francis wywołała skandal zrywając zaręczyny z Adamem Storrem. Wydarzenie miało miejsce przy wszystkich gościach dobroczynnego balu, którzy najpierw usłyszeli pisk, suchy trzask uderzenia w twarz, potem zobaczyli miss Luizę Clavell wyciąganą przez Franciss za włosy ze schowka na szczotki, z którego chwilę później wyłonił się trzymający się za poczerwieniały policzek Adam.

A gdy ojciec Francis, wściekły do granic możliwości zarządził mimo wszystko przygotowania do ślubu jej i Adama, krnąbrna córka oświadczyła, że nie zamierza się podporządkowywać kłamcom tyranom i jeszcze tej nocy opuściła rodzinny dom, z walizką w ręku i płaszczem na ramieniu.

Na kilka lat słuch o niej zaginął. Mówiono, że wyjechała do Nowego Orleanu i została śpiewaczka jazzową. Kiedy wybuchła wojna powróciła do Europy, nigdzie jednak nie zatrzymuje się na długo. Niepokorny duch przegania ją z miasta do miasta. Podobno śpiewa na wojskowych scenach dla chłopców wyruszających na front i tych, którzy przyjeżdżają na przepustki. Być może i ona pojawi się 16 kwietnia wśród gości 'Cafe La Resistance', kto wie...