Moi drodzy.

Jak wiadomo, nie jestem osobą pasjami zajmującą się definicjami i kategoryzacją, ale ostatnio właśnie towarzysko zgadało się na temat heroic fantasy.

I nagle okazało się, że:

- ja za heroic fantasy zawsze uważałam książki, w których bohater jest (prawie) niepokonany i niezniszczalny, ale do tego ma wzniosłą misję i jest dobry, nawet jeśli jest to nieco ambiwalentna dobroć. To znaczy może to być nawet złodziej, ale taki w gruncie rzeczy o złotym sercu. Bo taki do końca podły nie zabrałby się za czyny heroiczne czyli ratowanie świata.

- moi rozmówcy za heroic fantasy uważają wszystkie książki, których bohater jest niezniszczalny i niepokonany, ale dobry - już niekoniecznie. Może być gnidą do kwadratu. Byle - heros.

Co o tym sądzicie?

Czy mogłabyś rzucić przykładami tego, co uważasz za heroic fantasy? (etykieta jest wtórna w stosunku do literatury, przecież).


Czy Conan był dobry, prawy i szlachetny? Czy Fafhrd i Szary Kocur byli? A Kane (ten z Wagnera)?

Przy okazji: im bardziej bohater jest niezniszczalny i niepokonany (patrz: typowi protagoniści u Pilipiuka), tym bardziej jest to czerstwa chała a nie coś do czytania.

Dla mnie typowymi przykładami jest "Legenda o Humie" i cała seria "Smoków" ze świata Dragonlance.

Bohaterowie, których przykłady przytaczasz, to właśnie takie książki, o których nie myślałam jako o heroic, bo oni...no, nie byli dobrzy

Czerstwa chała to mocno powiedziane, niemniej heroic fantasy jest w moim dzisiejszym odczuciu literaturą dość naiwną. Nie przeszkadza to w tym, że jako nastolatka zaczytywałam się z pasją w "Dragonlance"

Ja też.