"Złamana Pieczęć" spełniła i moje zachciewajki, co do odgrywania postaci Tak sobie myślę... Wiem kiedy wspominałem o tym, kim chciałbym zagrać i wiem, kto w tym czasie robił jakieś bluźniercze notatki... Ciekawe, czy ma to ze sobą związek

Bardzo nam miło.

A przy okazji, może to trochę mała grupa respondentów, ale jak na razie okazuje się, że współtworzenie postaci sprawiło, że ideał trochę się odsunął.

Dla niektórych być może tak. Ja o sobie tego nie mogę powiedzieć, bo jak już stwierdzałam wiele razy, Gwyneth była moją postacią idealną właśnie. Moje potrzeby dramatu zostały w końcu zaspokojone w pełni (i wreszcie zginęłam na dobre, ha!), dzięki czemu mogę obrócić się ku nowym rzeczom. A dzięki współtworzeniu mógłam wczuć się jak nigdy.

Odnoszę się do wcześniejszego Twojego posta:

A ja od niedawna marzę o napisaniu LARPa, który byłby naprawdę straszny. ]:>

Sądzisz, że ktoś z klubowych LARPotwórców jest w stanie przestraszyć Ciebie?

Nie mam pojęcia. Dlatego właśnie marze raczej o zrobieniu strasznego LARPa niż o graniu weń (jeszcze się przestraszę i cały mój imidż legnie w gruzach? ;-).

Poza tym plotki krążące w obrębie Klubu od lat, jakby sqrl nie wiedziała co to strach, są przesadzone.

Słowik - ale jak przy współtworzeniu nie próbowałam walczyć sama ze sobą (patrz: Misterium) to wyszło idealnie :]

I jeszcze: chciałabym takiego zwykłego, małego LARPa, jak Secret du Roi, gdzie mogę sobie przyjść, dostać postać i pięć minut później grać. O ile świetnie się bawiłam na wielkich mega-LARPach, to strasznie dużo fabuły gdzieś mi uciekało - i o ile po LARPie powinno się wszystko wyjaśniać, to ja się dopiero wielu rzeczy dowiadywałam w ogóle. Taki bardziej "zwarty" fabularnie LARP był relaksujący. Choć może akurat na tym jednym dostałam taką postać, która musiała wszystko wiedzieć i wszędzie się wepchnąć, i dlatego byłam w środku wydarzeń ;]

(Posta dedykuję Biołemu i Miśkowi, czyli "współ-GASP!-owcom" z Secret du Roi.)

Ja przy współtworzeniu postaci zawsze wychodziłem z założenia, że postać, którą tworzę, powinna być w pewien sposób atrakcyjna dla mistrza gry - wtedy będę miał pewność, że wpasuję się w fabułę i "raczej" nie będę balastem.

Czy mi to wychodziło, czy nie, uwielbiałem moje postacie. Przy każdej z nich zrywałem z jednym z moich prywatnych stereotypów, jeśli chodzi o charakter/sytuację. W innych okolicznościach nie dawałoby to aż takiej satysfakcji, bo nie błaby to moja decyzja.

A czy współtworzenie zawiniło? Nie, raczej charakter LARPa i moja ochota dnia, w którym postać wybierałem. Na szczęście nie miałem sytuacji w której musiałbym walczyć z MG o obraz swojej postaci. To byłaby wtopa .

Imho jeśli MG walczy z graczem przy tworzeniu postaci, zamiast spełniać jego życzenia i płaszczyć się u stóp jego pomysłu, żaden z nich nie będzie się w efekcie dobrze bawił przed-w trakcie-czy po LARPie.

Ale teraz z perspektywy czasu to Wam szczerze powiem: nie warto jest robić z pisania LARPów, współtworzenia postaci czy innych megakreatywnych elementów, sensu funkcjonowania swego, grupy czy łerewer, boskiej cząstki, światełka w tunelu nudy i rzeczywistości, życiowego celu. To musi być przede wszystkim zabawa. TYLKO zabawa. Bo jak być przestaje to się nieco słabszym psychicznie, albo nadwerężonym przez życie ludziom, przewraca we łbie.