Doszłam do wniosku, że "Władca Pierścieni" jest filmem epickim, a "Hobbit" filmem po prostu przygodowym. Ale właściwie to nic odkrywczego bo uświadomiłam sobie, że właściwie książki też takie właśnie są.
A ja jestem: twardogłowy, zatwardziały, bez wyobraźni, bez wyrozumiałości IWOGÓLE bezsensu Widziałem tego filmu część pierwszą i nie wiem czy chcę widzieć drugą, bo jak słyszę to co słyszę i czytam to co czytam to mi się bebechy przewracają. Chodzi mi o zbyt wiele rzeczy, by je na jednym forum choćby wymienić. Rzekłem.
Człowiek mierzący się z przeszkodą mierzy się z samym sobą.
Coś było. Nie pamiętam co.
Mi się rozchodzi o to, że książka jest fantastyczną, łagodną dość (wyjmując jakieś epizody) podróżą przez nieznany głównemu bohaterowi a ogromny i magiczny (w sensie: pełen dziwów) świat. Nie ma dzikiego gonu - byle szybciej, byle dalej, byle od orków ;/ Główny bohater jest zasmarkany i martwi go to, że nie wziął chusteczki do nosa.
W filmie od chwili, gdy następuje pierwsza scena pogoni (dość szybko to ma miejsce o ile dobrze pamiętam) tempo już ani razu nie zwalnia. Już się tylko gonią... Bilbo Baggins - niewinny grubasek z Bag End - z pianą na pysku (niemalże - trochę przesadzam, wiem) i kosą w ręku gotów jest się rzucić do gardeł goblinom. Nawet bez pierścienia. Bo ODKRYŁ W SOBIE WOJOWNIKA. Bo BROTHERHOOD. Bo inne brednie.
Ja nie nalezę do ludzi, którzy mówią: film #@!!%! bo zmienili fakty, bo dodali BN/ujęli BN, bo coś się tam z oryginałem nie zgadza.
Wolno im. Kino się rządzi własnymi nieco prawami. Rozumiem, że film nie może być nudny.
Ale ci goście zabili całkiem ducha opowieści.
A tego im nie wybaczę.
EDYTKA: literówka
___________________ Ostatnio zmodyfikowany przez Falkner 2014-02-08 12:04:59
Człowiek mierzący się z przeszkodą mierzy się z samym sobą.
Mi tam się filmowy "Hobbit" podoba. Byłam w kinie na obu częściach i na trzecią też chętnie się wybiorę.
Sporo tam naiwności (elfka i krasnal), sporo niezgodności (Beor chyba nie był taki mroczny, co?) i mnóstwo efekciarstwa, ale co mi tam, dobrze się bawię. A wątek międzyrasowy mi chyba łatwo przyszło przełknąć, bo aktor grał jednego z moich ulubionych serialowych wampirów w "Being human", tej angielskiej wersji, stąd mój sentyment. Jakoś się przeniósł z bohatera na aktora w ogóle.
A ta nowa "Kobieta w czerni" w rzeczy samej dobra. Ponoć poprzednia wersja też fajna, niemniej ta była naprawdę bez zarzutu.
Człowiek o wąskich horyzontach lepiej widzi to co przed nim.
Na wątek międzyrasowy w pierwszej chwili zareagowałam niepozytywnie, chyba ze starości (takie "Orrany, co jeszcze wkleją?" i z zazdrości - z tej zazdrości to się Med tak bezlitośnie śmiał, że na przekór postanowiłam być niezazdrosna Ale przyzwyczajenie robi swoje więc po pierwszym zaskoczeniu zaczęło mi się bardzo podobać. Zresztą, motyw nie jest dla mnie szokiem, niczym nowym, bo spotkałam się już z tym pomysłem. W serii "Dragonlance" (taaaak, wiem - naiwne heroic fantasy), ale nie pamiętam, w której części (chodzą mi po głowie "Wrota Thorbardinu" ale naprawdę nie pamiętam dokładnie) było takie małżeństwo: krasnolud i elfka. Zapewne przez swoją nietuzinkowość zapadło mi w pamięć, bo czytałam to jako nastolatka.
I dlatego też zaczęłam bardzo pozytywnie podchodzić do tego wątku, bo przypomniały mi się czasy beztroskiej młodości, rozmarzenia i romantyczności. I fajowo
Z drugiej strony: żadna miłość nie jest niemożliwa (Wystarczy, że sobie przypomnę najseksowniejszą męską postać z "Władcy"... aahaaha )
Naiwności jest sporo, nieścisłości już się nie czepiam, bo to film "na motywach" tylko, więc niech już będzie.
Podsumowując: ja też po prostu świetnie się bawię.
P.S. "Kobiety w czerni" nie widziałam, nadrobię.
___________________ Ostatnio zmodyfikowany przez Selket 2014-02-10 09:53:09
A poza tym cały czas oglądając ten film myślałam o Tobie i Twojej stylizacji na nieumarłych Lost Daysach. Zdecydowanie wyglądałaś korzystniej, niż bohaterka ;] ale Twój strój i te soczewki - idealnie było to skrojone pod tytułową postać.
Człowiek o wąskich horyzontach lepiej widzi to co przed nim.
i z zazdrości - z tej zazdrości to się Med tak bezlitośnie śmiał, że na przekór postanowiłam być niezazdrosna 
Ale przyzwyczajenie robi swoje więc po pierwszym zaskoczeniu zaczęło mi się bardzo podobać. Zresztą, motyw nie jest dla mnie szokiem, niczym nowym, bo spotkałam się już z tym pomysłem. W serii "Dragonlance" (taaaak, wiem - naiwne heroic fantasy), ale nie pamiętam, w której części (chodzą mi po głowie "Wrota Thorbardinu" ale naprawdę nie pamiętam dokładnie) było takie małżeństwo: krasnolud i elfka. Zapewne przez swoją nietuzinkowość zapadło mi w pamięć, bo czytałam to jako nastolatka. 
)
