Trafione podczas randomowego klikania w linki z muzyką. Nazwa brzmi groźnie: Machete. A muzyka taka łagodna, słowa ciepłe i video takie urocze.

Na dobranoc wszystkim nocnym markom i z pozdrowieniami dla tych, co chcieliby się przytulić do kogoś bliskiego, kto setki kilometrów dalej...

I słucham, i oglądam. Jest jakiś czarodziejski urok w obrazie tej wiekowej, czarno-białej Wednesday Addams. Jak w piosenkach niedawno zmarłej Shirley Temple. Taka drobinka czasu, zaklęta na srebrno-czarnej taśmie filmowej. A współczesna muzyka She Past Away tylko wzmaga to uczucie utraconej - zachowanej chwili.

O, Shirley Temple nie żyje... Dziwnie jakoś... Tak jakby ostatnie relikty pewniej epoki odchodziły...

Uff...

Fajnie byłoby pooglądać tę starą rodzinę Addamsów.

A ja znowu wałkuję Pink Floyd. Nawet nie wiem kiedy się to stało normą - ze dwa dni temu kiedy włączyłem Animals (chyba po powrocie z tej elektrowni) Gośka nawet się skrzywiła, że "znowu"...
W każdym razie grają sobie w tle. Co wieczór. Także teraz.

Ale ja bardzo lubię Pink Floyd, tyle, że nawet najlepszy deser może się przejeść... Wszystko dlatego, że ciągle słuchasz tych mainstreamowych albumów, muszę Ci zapuścić "Ummagummę" czy "A Saucerful of Secrets".

Odkurzyłam w międzyczasie Oldfielda. Słucham właśnie "The Songs of Distant Earth". Ponoć Mike wymyślił ten album dzięki "Pieśni dalekiej Ziemi" Artura C. Clarke'a - ja tego nigdy nie czytałam, nie wiem, o czym ta książka jest, poza tym, że to s-f. Dla mnie ta płyta to bilet w niesamowitą podróż. Jest tyle przestrzeni w tej muzyce! "The Songs..." szczególnie lubię słuchać wieczorem, do snu. Pamiętam jak kupiłam to na kasecie zaraz po wydaniu. Słuchałam na dobranoc, w takich wielkich i niewygodnych słuchawkach bodajże Unitry. Aż grzech wrzucić Wam tylko jeden kawałek, najchętniej podlinkowałabym cały album, ale nie chcę, żeby się forum udławiło pięćdziesięciominutowym plikiem;] Poniżej znajdziecie spięte w jeden kawałek dwa pierwsze utwory z płyty. Ciekawostka: w "In the Beginning" możecie usłyszeć astronautę Williama Andersa, podczas jego lotu w 1968 r. wokół Księżyca w ramach misji Apollo 8. Cytuje on fragment Księgi Rodzaju. Jakże uroczyście i magicznie to brzmi!

W pierwszej chwili pomyślałam "Łe, jakaś japońska melodia z anime"... ale zanim zdążyłam wyłączyć, wsłuchałam się....

Jest pięknie.

Dobry wokal.
Jak dla mnie brzmi cokolwiek cyberpunkowo, zwłaszcza w okolicy refrenu ("neon lights are the stars of the city".




Świetny pomysł.

Dzień dobry z tej strony nowicjusz

Slucham klassic i nie za głośną muzykę

Hej. Cześć. Witaj.