Trochę czasu minęło, emocje nieco opadły, więc postanowiłam w końcu zasiąść i napisać coś od siebie.

Przede wszystkim dziękuję za grę mężowi memu, Lawrence'owi. Był prawdziwą kulą u nogi na żelaznym łańcuchu :] Kiedy dowiedziałam się, że zmienił się gracz, pomyślałam, że mój "nowy" maż będzie zapewne miły i grzeczny, a nasze relacje ograniczą się do zdawkowych uprzejmości. I z jednej strony to prawda, Lawrence ani na krok nie uchybił dobrym manierom, a mimo to był mi taką solą w oku i taką zadrą, że lepszej nie mogłam sobie chyba wymarzyć :] Bo jak tu op... ekhm, zbesztać kogoś, kto jest tak uderzająco miły i troskliwy?

Bardzo, bardzo podobał mi się Theodore. Był taki, jakim sobie go wyobraziłam. Dziwaczny, nieco straszny i widzący więcej, niż by się wydawało komuś z zewnątrz. A słów To Bernard mi kazał, Bernard mi kazał... nie zapomnę nigdy. Naprawdę przez moment serce mi się ścisnęło w takim żalu... Szkoda tylko, że scena została zniweczona przez ogólne rozluźnienie i żarciki. Norniku, jesteś wielki.

Dziękuję też mojej najbliższej rodzinie: Edmundowi za stoicki spokój, Dariusowi i Lilly za troskę, a moim dzieciom Connorowi i Wandzie za prawdziwe poczucie bliskości. I choć w niezwykle dramatycznych okolicznościach straciłam niepokorną Monday, to na jej miejsce zyskałam drugą córkę, jakże zupełnie od niej inną.

I to, co najtrudniej mi napisać...

Haraldzie, przepraszam.
Kiedy zadecydowałam o losie Roselyn, byłam pewna, że to najlepsze wyjście. Nawet tuż po Misterium byłam przekonana, że właśnie tak miało być.
A potem, kiedy przemyślałam wszystko na spokojnie nagle coraz bardziej zaczęłam utwierdzać się w przekonaniu, że popełniłam straszny błąd. Nie tyle skazując samą Roselyn, co pociągając Haralda za sobą. Naprawdę, zaskoczyłeś mnie. Czemu, do cholery, nie zabrałeś się stąd i nie odpłynąłeś w stronę zachodzącego słońca wzdychając smutno za swą szczenięcą miłością? Po jakie licho przekreśliłeś całą przyszłość? Miałeś synów, statek, otwarte morze, wolność... Trzeba było odjechać i tylko czasem z rozrzewnieniem wspomnieć smutną, słabą Rose.
Gdyby nie to cholerne dążenie do LARP'owej puenty, nasze losy potoczyłyby się pewnie zupełnie inaczej! Na skrzydłach romantyzmu pognałam ku przepaści, nie patrząc na nic i na nikogo. Chyba rzeczywiście zachowałam się jak prawdziwa samobójczyni, w gruncie rzeczy samolubna w chęci podkreślenia wagi krańca swego losu.

Na larpie poniosły mnie emocje i skończyło się to tak, że opowiadając już w domu Jurkowi historię Rose i Haralda o mało się nie rozpłakałam z żalu i złości na samą siebie. A do tej pory, kiedy o tym myślę, aż ściska mnie w gardle.

Levir, przepraszam.
Naprawdę, autentycznie jest mi przykro.

Halo Orgi, halo Orgi - czy w ramach PRu po-LARPowego planujecie jakieś oficjalne zamknięcie, podsumowanie, PDFa, cuś? :]

Bo tak ostatnio czytałam sobie o pijarze LARPowym by Sqrl i mi się przypomniało. I patrzę sobie czasem na drzewko i mi bardzo rzewnie robi...

Najprawdopodobniej nie.

Na stronie unhallowed.pl pojawiła się właśnie relacja z LARPa Misterium Rodu Featherlove. Zapraszamy do czytania, komentowania i oceniania artykułu oraz wspominek

Nie dziaa.

Mi działa. Nie wiem o co kaman.

No mnie już też zadziałało.
Zdaje się, że od tamtego lipcowego wieczora minęły wieki.

Minęły miesiące a jednocześnie całe lata, ale niektórzy wciąż tą grą żyją. Honestly, o ile Sen Nocy Letniej zawsze będzie miał bardzo specjalne miejsce w moim małym kamiennym serduszku jako mój pierwszy i niezwykły LARP, to Misterium uważam za prawdziwe mistrzostwo i wciąż jestem zdania że był to najlepiej napisany scenariusz w jakim miałam przyjemność brać udział.

Lowe.

Nic dziwnego, tyle osób go tworzyło, że musiał mieć w sobie to coś.

Misterium było naprawdę cudowne. Jeden z tych niewielu LARPów, z których jestem całkiem zadowolona i nie mam żadnych zastrzeżeń - do siebie samej oczywiście. I dłuuuugo będę pamiętać spotkanie z Gomorą-Eleonorą pod czerwonym księżycem. I możliwość odegrania Eleonory później.

Dziękuję :*